Γεια σας και πάλι φίλοι μου! Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι ποσό σημαντικό ήταν να ξέρω πως οι δικοί μου είναι περήφανοι για εμένα. Ήταν σημαντικό να γιορτάζουν μαζί μου προσπάθειες, επιτυχίες, όπως και να είναι δίπλα μου στις δυσκολίες και σε ότι βάπτιζα «αποτυχία».
Σήμερα, μαμά πλέον δυο αγοριών, 10 και 5 ετών, προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ποσό σημαντικό είναι να δείχνω στα παιδιά ποσό περήφανη είμαι για εκείνα. Να το δείχνω με τρόπο που να το κατανοούν και για τα πράγματα που εκείνα θεωρούν σημαντικά: όλα εκείνα που τα κάνουν να νιώθουν περήφανα για τον εαυτό τους, όπως και όσα νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα ή όσα βιώνουν ως αποτυχία.
Θα μοιραστώ μαζί σας μια κοινότυπη ιστορία! 9 χρόνια πριν, όταν ο Γιώργος, ο μεγάλος μου γιος ήταν ενός έτους, έκανε τα πρώτα του βήματα. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη μέρα! Την τεράστια χαρά του που πολλαπλασιαζόταν με τη δίκη μας χαρά! Τη μικρή σπιτική γιορτή για το επίτευγμα και τις εκατοντάδες χωρίς υπερβολή φωτογραφίες! Το ίδιο έγινε όταν κατάφερε να φάει χωρίς βοήθεια, όταν διάβασε την πρώτη του λέξη, όταν μέτρησε μέχρι το τρία…εκατοντάδες παραδείγματα από τότε. Σας ακούγεται οικείο;
Τι συμβαίνει με τις μικρές επιτυχίες της καθημερινότητας; Με τις θετικές συμπεριφορές που εκδηλώνουν τα παιδιά; Πως δείχνουμε ότι είμαστε περήφανοι για τα μικρά κατορθώματα τους, για τον τρόπο που σκέφτονται, για τον τρόπο που συμπεριφέρονται; Πως δείχνουμε ότι εξακολουθούμε να είμαστε περήφανοι ακόμη και όταν τα ίδια δε νιώθουν ότι πέτυχαν το στόχο τους;
Ως εργαζόμενη μαμά, καταλαβαίνω ότι η καθημερινότητα για πολλούς γονείς είναι δύσκολη και απαιτητική. Πολλές από εμάς νιώθουμε το τσίμπημα της ενοχής για το ότι η φυσική μας παρουσία διακόπτεται από τις ώρες εργασίας. Για το ότι μπορεί να είμαστε υπέρ απασχολημένες ή κουρασμένες. Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε εδώ και τώρα –ΜΑΖΙ– είναι να ξεφορτωθούμε την ενοχή και να δούμε ναζί τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να δείχνουμε στο παιδί μας ποσό υπερήφανοι είμαστε για εκείνο.
Έρευνες δείχνουν ότι ενώ ως γονείς είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας, συχνά δεν καταφέρνουμε να το επικοινωνήσουμε σε εκείνα. Έρευνες επίσης τονίζουν ποσό σημαντικό είναι να επαινούμε τα παιδιά για την πρόοδο και ανάπτυξη τους σε όλα τα επίπεδα. Ο έπαινος τους δείχνει πως να μαθαίνουν τόσο από την επιτυχία όσο και από την αποτυχία. Περιγραφικός έπαινος, προτροπή για προσπάθεια και έπαθλα είναι η τριάδα της επιτυχίας και η συνταγή που οδηγεί σε αλλαγή συμπεροφοράς:
Περιγραφικός έπαινος: να μιλήσουμε στο παιδί μας για τους λόγους που μας κάνουν περήφανους για εκείνο. Να εξηγήσουμε με παραδείγματα από το να πούμε απλά «είμαι περήφανος για σένα».
Προτροπή για προσπάθεια: Να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια του παιδιού και να την επιβραβεύσουμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. «Είδα ότι προσπάθησες πολύ στα μαθηματικά σήμερα. Μπράβο!» Ή «πες μου πως έφτιαξες αυτή τη ζωγραφιά! Μου αρέσουν τα χρώματα και το σχέδιο. Θα μου δείξεις πως το έφτιαξες;»
Μικρά έπαθλα: χρησιμοποιούμε μικρά έπαθλα για να γιορτάσουμε την προσπάθεια και να εκφράσουμε το «μπράβο»!
Συνδυάζοντας την παραπάνω τριάδα βοηθάμε το παιδί μας να υιοθετήσει μια θετική συμπεριφορά, καθώς έτσι είναι πιο πιθανό να την επαναλάβει. Για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να παρατηρήσουμε τη θετική συμπεριφορά. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος θυμάται περισσότερο τις αρνητικές συμπεριφορές παρά τις θετικές. Ως γονείς, οφείλουμε να καταβάλουμε προσπάθεια να αναγνωρίσουμε τις θετικές συμπεριφορές, να τις ονοματίσουμε και να τις επιβραβεύσουμε.
Οι λέξεις κουβαλάν μεγάλη δύναμη. Οι μαγικές λεξούλες για εμάς τους γονείς είναι:
Σ’ αγαπώ: ξέρω…δεν αποκαλύπτω το καλά κρυμμένο μυστικό, παρά ονοματίζω το αυτονόητο. Όμως το να πούμε σ’ αγαπώ είναι ζωτικής σημασίας. Δημιουργεί στο παιδί τη συναισθηματική ασφάλεια που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη αυτοεκτίμησης, απαραίτητο εφόδιο σε κάθε του βήμα.
Πιστεύω σε εσένα
Σε Στηρίζω: στηρίζω την προσπάθεια του παιδιού. Είμαι στο πλευρό του- όχι πίσω του, ούτε μπροστά του. Δίπλα του. Του δίνω χώρο και τόπο να προσπαθήσει, να εξερευνήσει. Ενθαρρύνω την περιέργεια του. Χαίρομαι να το βλέπω να μαθαίνει προσπαθώντας.
«Μαζί σου μαθαίνω και εγώ, γνωρίζοντας ένα καινούριο άνθρωπο. Που δεν είμαι εγώ. Είναι εσύ». Γιατί αυτό το ταξίδι είναι το δικό τους. Όχι της μαμάς ή του μπαμπά.
Η περασμένη Παρασκευή ήταν μια ιδιαίτερη μέρα. Ο μικρότερος γιος μου αποφοίτησε από το νηπιαγωγείο. Λόγω της πανδημίας δεν υπήρξε γιορτή με τους γονείς. Όμως επέστρεψε στο σπίτι όλο χαρά φορώντας ένα τεράστιο χάρτινο καπέλο αποφοίτησης, κρατώντας το «πτυχίο» του, εκφράζοντας ποσό πολύ θέλει να ξεκινήσει την πρώτη δημοτικού! Ο καιρός ήταν όμορφος και η δίκη μας γιορτή ήταν ένα πικ νικ στο πάρκο. Με πολλά χρωματιστά μπαλόνια.
Κλείνοντας θέλω να πω σε όλες τις μανούλες και τους μπαμπάδες να θυμούνται ότι όλοι είμαστε τέλεια ατελείς. Δεν υπάρχει τέλειο παιδί. Ούτε τέλειος γονιός. Σε όλους τους καιρούς λοιπόν, όντας τέλεια ατελείς, μπορούμε να δώσουμε μια αγκαλιά, ένα φιλί και να πούμε τις μαγικές μας λέξεις: σ’αγαπώ, είμαι εδώ και είμαι περήφανη για σένα.
Δρ Ιωάννα Νίξον, Ογκολόγος, Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού (executive coach, career coach, performance coach) και Συναισθηματικής Ανθεκτικότητας(resilience coach)
Δεν υπάρχει κανένα σχόλιο, προσθέστε το δικό σας παρακάτω!